26.5.08

Todo sobre mi madre

Mi madre no era la mejor. Pero yo la quería como si lo fuese. Durante 28 años mantuvimos una relación a veces difícil, a veces algo menos. Era calurosa, marimandona y se preocupaba por todo. Juzgaba con ligereza y nunca admitía que se equivocaba. Pero se le daba muy bien querer y hacer cosas por los demás. Fue paciente pero exigente y dura. Y a veces era mala, pero sus abrazos sabían a casa como ninguna otra cosa en el mundo.


Llevo dos días acordándome de cosas que solía hacer con ella. Preparar la comida de Navidad (auque en realidad siempre intentaba escabullirme), tomar el sol en la terraza en primavera, cuando empezaba a calentar de verdad, o sentarme ahí mismo en silencio, a su lado, con el cuerpo envuelto en una manta y las piernas estiradas hacia fuera, casi asomando por la barandilla en las noches de tormenta, mientras veíamos caer rayos y relámpagos y dejábamos que la lluvia nos mojase un poco los pies.


Mi madre murió el sábado. Sufrió un infarto agudo de miocardio, o eso decía el papel que me tendieron y que me lanzó a un laberinto de burocracia, gente profesional y fría y otra que para hacer llegar su apoyo se mostraba mucho más afectada que yo. Todo era sórdido y dramático. Y carecía de importancia, porque mi madre ya estaba muerta.


Me siento como embotada, en sordina, casi un autómata, como me sucede en estas situaciones. Mi parte más fría y eficiente toma el control y yo lo contemplo todo sentada, mientras ella elige ataúdes y recordatorios, besa mejillas anónimas y se preocupa de todo y de todos. Y a ratos me deja salir y expreso mi rabia con mala leche, con respuestas ácidas, con cascadas de lágrimas.

Porque no me apetece que mi madre se haya muerto. Porque no me apetece que mi padre sea viudo ni haberme convertido en huérfana de madre. Porque no me imagino mi próximo cumpleaños sin ella ni quiero pensar que nunca más estará cuando se me ocurra que llevo demasiados días sin llamarla.


Porque la quería como si fuese la mejor. Aunque era sólo ella.



Gracias a todos los que habéis estado allí. Gracias a Imperator por dejarlo absolutamente todo colgado y recorrer media península dos veces en menos de dos días (añadiendo 1200 km. más a lo que va a moverse en las próximas semanas) por si podía necesitar llorar en su hombro. Vaya si lo necesitaba. Gracias a todos los que me habéis escrito, mandado SMSs o llamado para hacerme sentir vuestro calor. Os aseguro que ha llegado. Y gracias al poeta por prestarme estas palabras.


"Em costa imaginar-te absent per sempre.
Tants de records de tu se m'acumulen
que ni deixen espai a la tristesa
i et visc intensament sense tenir-te.
No vull parlar-te amb veu melangiosa,
la teva mort no em crema les entranyes,
ni m'angoixa, ni em lleva el goig de viure;
em dol saber que no podrem partir-nos
mai més el pa, ni fer-nos companyia;
però d'aquest dolor en trec la força
per escriure aquests mots i recordar-te.
Més tenaçment que mai, m'esforço a créixer
sabent que tu creixes amb mi: projectes,
il.lusions, desigs, prenen volada
per tu i amb tu, per molt distants que et siguin,
i amb tu i per tu somio d'acomplir-los.
Te'm fas present en les petites coses
i és en elles que et penso i que t'evoco,
segur com mai que l’única esperança
de sobreviure és estimar amb prou força
per convertir tot el que fem en vida
i acréixer l'esperança i la bellesa.
Tu ja no hi ets i floriran les roses,
maduraran els blats i el vent tal volta
desvetllarà secretes melodies;
tu ja no hi ets i el temps ara em transcorre
entre el record de tu, que m'acompanyes,
i aquell esforç, que prou que coneixies,
de persistir quan res no ens és propici.
Des d'aquests mots molt tendrament et penso
mentre la tarda suaument declina;
tots els colors proclamen vida nova
i jo la visc, i en tu se'm representa
sorprenentment vibrant i harmoniosa.
No tornaràs mai més, però perdures
en les coses i en mi de tal manera
que em costa imaginar-te absent per sempre."



Miquel Martí Pol. Lletra a Dolors. Llibre de les absències.

7 comentarios:

Fantine dijo...

Es muy fácil encontrar a gente con la que pasarlo bien, salir de juerga y tomarse unas copas. Pero los amigos estamos para otras cosas, y te aseguro que, al menos por mi parte, todo el cariño y apoyo que haya podido darte ha sido bien poco, en comparación con lo que me hubiese gustado.

Se que eres fuerte, y que podrças llevar todo esto con entereza, pero por muy fuertes que seamos, nadie es invulnerable, así que ya sabes, para lo que quieres, absolutamente cualqueir cosa, puedes contar conmigo.

Imperator dijo...

Sólo siento no haber podido estar antes y por más tiempo. :*

El Mario dijo...

Sólo decirte que un abrazo enorme, que mucho ánimo, y que aquí estamos para lo que necesites.

Almuric dijo...

Esos recuerdos no podrá quitártelos nada ni nadie. Un abrazo muy fuerte.

la que no encuentra su sitio dijo...

¿Un poquito más animada ya?

Muacks!

Capitan Napalm dijo...

No hacemos ruido, pero estamos ahí. Como diría Armstrong, lifestrong.

Anónimo dijo...

piensa que la vida sigue, tienes a tu marido, los gatitos, tus 'colegas de piso' y, sobretodo a tus amigos que seguro estarán a tu lado. Sé fuerte